Berlinchen - cz. II

Sprawa o zabezpieczenie mieszkańców przed napadami odgrywała wtedy dla miast decydującą rolę. Oprócz tego margrabiowie Otto i Albrecht chcieli stworzyć nie tylko przyczółek zasiedlenia niemieckich rolników i rzemieślników, ale także punkt wyjściowy dla zdobywania dalszych pomorskich terytoriów.

REKLAMA

Zewnętrzny kształt miasta dopasował się do miejscowych warunków. I tak Berlinchen zbudowano w kształcie owalnym, który został narzucony przez położenie między jeziorem a wyżyną. Na początku XIV w. ogrodzenie palisadowe zastąpiono murami kamiennymi. Około połowy XV w. umocnienia obronne były zapewne całkowicie ukończone, z okalającym miasto murem z kamieni polnych z komórkami, bramami, fosą i wałem. Stare obwarowania nie obejmowały pierwotnie zapewne Goldowsky’s Berg (Barlinecki Ośrodek Kultury) lecz należy przypuszczać, że stało się to koniecznym następstwem ulepszonych taktyk strzelniczych. Pochodzący z 1710 roku rzut miasta jest najstarszym, który został zachowany. Już na początku XVIII w. zaczęto wyrównywać wały i fosę a na ich miejscu założono ogrody, ponieważ miały one wtedy najwyżej znaczenie podatkowe i celne. Jako jedyna zachowała się wtedy Brama Myśliborska.

Nieopodal rynku wznosi się kościół ewangelicki, na najwyższym punkcie terenu starego miasta. Dzisiejszy kształt uzyskał po przebudowie w połowie XX wieku. Kościół miał cztery wejścia do głównej nawy i 1200 miejsca siedzące. Po obu stronach ołtarza wisiały tablice pamiątkowe poległych w wojnach 1866 i 1869/1871. W miejscu czci za ołtarzem wisiały wstęgi wieńcowe ojców i synów Berlinchen poległych w latach 1914 – 1918. Miejsce do rozmyślań, rozpamiętywań i spokoju. Wieża wraz z krzyżem miała 52 metry wysokości. Kiedy chciało się wejść na wieżę trzeba było wspinać się krętymi, drewnianymi schodami aż do nawy kościelnej. Potem znowu schody drewniane aż do izby zegarowej (zegar był codziennie nakręcany) a potem szło się dalej schodami drewnianymi aż do wieży dzwonniczej. Tu wisiały trzy dzwony. Mały dzwon szkolny ważył 400 kg, dzwon jeziorny 700 kg i dzwon wieczorny 1300 kg. Do 1939 roku dzwony były poruszane za pomocą powroza, potem elektrycznie.

Kto chciał zawiesić flagę kościelną musiał wspiąć się jeszcze na trzy drabiny z 35 szczeblami. Za sprawą kapelmistrza Louisa z wieży rozbrzmiewały nad miastem kolędy, pieśni wielkanocne i zielonoświątkowe. Krzyż na wieży jest pozłacany. W latach 1914 – 1918 w kościele zainstalowano ogrzewanie wodne. Sterowanie tego ogrzewania było umieszczone w podziemiach, do których prowadziły schody. W nawie kościelnej, chrzcielnej, panteonie i chórach ustawiono 13 grzejników.

Pomnik ku czci poległych przed kościołem nosił nazwiska 229 poległych ojców i synów Berlinchen i okolic z lat 1914 – 1918. Na postumencie klęczy żołnierz a pod spodem znajduje się napis „Zmarłym na pamiątkę, żyjącym ku przestrodze”. W roku 1923 zbudowany został piękny kościół katolicki pod wezwaniem Św. Bonifacego. Odbija się w czystych wodach Jeziora Chmielowego.

Hala Sportowa została zbudowana w roku 1923. Była gustownie urządzona i zawierała w sobie oprócz świetnie wyposażonej w nowoczesne urządzenia dużej hali, pokój zebrań, szatnie, prysznice, mieszkanie dozorcy hali i stylową scenę z nowoczesną metodą oświetlenia. Hala jest prezentem barona Dietricha von Klitzing – honorowego obywatela miasta. Drzwi wejściowe noszą jego herb.

Od 1912 roku środek rynku ozdabia fontanna Riessa, darowana przez dwóch synów miasta, dzieło rzeźbiarza Ackermanna. Ta fontanna jest potocznie nazwana „Gęsiareczką”.

Opracowano na podstawie:
Heimatkreis Soldin/Neumark
Die Gesichichte eines ostdeutschen Heimatkreises 1981 rok
Eigenverlag Heimat Kreis Soldin 3040 Soltau

Muzeum Regionalne Barlinek

Zobacz także: Historia Barlinka >>

Dodaj komentarz