Berlinchen - cz. IV

Zbudowany w 1923 roku kościół katolicki św. Bonifacego stoi na drodze prowadzącej do Pełczyc i łączy się z ulicą Dworcową. Kilka kroków w ulicę Pełczycką pnie się w górę ulica, która krótkim łukiem prowadzi do szpitala miejskiego na wzgórzu. Na nim stoi budynek żandarmerii a od niego odchodzi w lewą stronę ulica Toytego. Jeśli obrócimy się na tym małym placu w kierunku miasta to z lewej strony przy ulicy znajdziemy kino. Od placu z terenem zielonym prowadzi ulica Leśna prosto do lasu miejskiego. 

Z ulicy Dworcowej wkraczamy teraz w ulicę Ogrodową, prowadzącą do gazowni, starego domu strzeleckiego i Fabryki Pługów.  Przed budynkiem Banku Rzeszy z lewej strony ulica Lipowa łączy się z ulicą Dworcową. Docieramy do poczty przy Placu Młyńskim, nazywanego też Placem Świńskim, ponieważ odbywały się tu wcześniej targi bydła.

Na końcu ulicy znajdziemy restaurację miejską z wypożyczalnią łódek i Pruski Urząd Skarbowy. Krótko za nim warkoczą silniki wodociągów. Przed restauracją na plaży w prawo skręca ulica prowadząca obok boiska, Plaży Miejskiej, kortu tenisowego, domu zdrojowego „Waldheim” i restauracji „Waldschenke”. Z placu młyńskiego przy poczcie patrzymy wzdłuż nowego Domu Towarowego Braci Schluter i zaraz za nim znajdującego się młyna, który stał tu jeszcze przed założeniem miasta. Zaraz za kamiennym mostem nad Młynówką stała Brama Młyńska, którą zburzono, kiedy Berlinchen został uznany za miasto otwarte. Przy ulicy Górnej z lewej strony od 1867 roku na przechodniów z budynku drukarni spogląda Gutenberg.

Przechodząc przez odgałęzienie ulic Odrzańskiej i Koziej dochodzimy do rynku, przy którym usytuowanych jest najwięcej restauracji. Środek placu, na którym wcześniej stał ratusz, ozdabia fontanna z Gęsiareczką. Placowi dodają stylu domy o konstrukcji ryglowej, częściowo ze starym dziedzińcem. Małe domy przewyższa ceglany budynek sądu, który źle się wpasował w panoramę miasta. Od kilku lat przed „Apteką pod Orłem” stoi kiosk z napojami.

Skręcamy w lewo i już po kilku krokach jesteśmy przy kościele ewangelickim. Z daleka od zgiełku, zgodnie ze wcześniejszym zwyczajem zbudowany na osi wschód – zachód, wznosi się na najwyższym centralnym punkcie miasta. Zbudowany w średniowieczu z bloków granitowych w stylu wczesnogotyckim. Zawirowania wojenne ubiegłych wieków, nieopisana bieda Wojny Trzydziestoletniej, niesamowite pożogi zamieniły całe dzielnice w popiół i rumowisko, nie oszczędzając także Domu Bożego. W połowie XIX wieku przebudowa kościoła nadała mu dzisiejszy wygląd bazyliki ze sklepieniem żebrowym. Pierwotnie portal główny był zbudowany z cegieł z ich pięknymi profilami. Godne uwagi są poza tym małe okrągłe wgłębienia, zwane „miseczkami”. Miseczki takie w dużej ilości znajdują się w północnoniemieckich kościołach a zawdzięczają one swe istnienie zabobonom średniowiecznym.

REKLAMA

Inną legendą jest to, że dawni żołnierze piesi wyruszający w drogę ostrzyli tam swe miecze. Wnętrze kościoła ukazuje niesamowicie przejrzysty gotyk. Przytulona do wieży kaplica chrzcielna została przed laty urządzona dzięki datkom fundacji. Zgodnie ze starym zwyczajem dzwony zwołują co ranek dzieci do szkół a w zimie po zachodzie słońca upominają wędrowców w lesie do odszukania drogi do miasta, zanim mrok odbierze im możliwość orientacji w terenie. Po północnej stronie kościoła postawiono pomnik w kształcie gotyckiej wieżyczki poległym na wojnie synom miasta z lat 1870 / 1871. Od 1923 roku plac przed kościołem zdobi pomnik z piaskowca ku czci 229 poległym podczas I wojny światowej. Na kamiennym postumencie umieszczono postać modlącego się żołnierza frontowego. Pomnik nosi napis „ Zmarłym na pamiątkę, żywym ku przestrodze”.

Przed pomnikiem znajdują się przepiękne domy o konstrukcji ryglowej, świadczące o minionych czasach. Plac kościelny okalały między innymi Dom Parafialny, budynek diakonatu i plebania. Widzimy także remizę Ochotniczej Straży Pożarnej, rozpoznawalną po okazałej wieży. Od 1929 / 1930 roku straż pożarna jest zmotoryzowana.

Opracowano na podstawie:
Heimatkreis Soldin/Neumark
Die Gesichichte eines ostdeutschen Heimatkreises 1981 rok
Eigenverlag Heimat Kreis Soldin 3040 Soltau

Muzeum Regionalne Barlinek

Zobacz także: Historia Barlinka >>

Dodaj komentarz