KleinBerlin

Epoka kamienna to pozostałości po cmentarzyskach i osadach, jak też narzędzia kamienne znajdowane na wyspach jeziora. Udowadnia to ówczesne zasiedlenie. Epoka brązu i wczesna epoka żelaza to znalezisko obszernego cmentarzyska z fragmentami wyrobów glinianych pochodzenia germańskiego. 400 p.n.e do 600 p.n.e. to okres lateński, w którym nasze tereny zamieszkuje germańskie plemię zachodnich Burgundów. Po ich odejściu tereny osiedlają Słowianie.

REKLAMA

Najważniejsze daty z historii miasta to zarówno czas rozkwitu jak i klęsk. Około 1200 roku Niemcy zasiedlają ponownie ten teren. 25.01.1278 roku Margrabiowie brandenburscy Otto i Albrecht nakazują w Landsbergu an der Warthe (Gorzowie nad Wartą) dzierżawcy młyna Henrykowi Toyte założenie miasta. Na początku XIV wieku dotychczasowe umocnienia obronne zostały zastąpione murami. W 1348 roku margrabia Ludwig potwierdza miastu prawo pozysku drewna. 1499 rok to pierwszy udokumentowany historycznie pożar, który niszczy prawie całe miasto do tego stopnia, ze Książe elektor Joachim jako pan terenów musiał przyznać zwolnienie od danin na okres trzech lat.

Dalsze udokumentowane pożary: 1608, 1617, 1630, 1665 i 1672, w którym cały prawie Berlinchen wraz z kościołem padł ofiarą ognia. Kolejny pożar ratusza w 1852 roku niszczy resztę pism urzędowych z wcześniejszych czasów. W latach 1618 – 1648 miasto bardzo cierpi z powodu wojny trzydziestoletniej. W tym przedziale lat miasto jest prawie ciągle oblegane przez różne wojska. Ludzie i gospodarka cierpią z powodu danin, rabunków, szabru i epidemii, liczba ludności bardzo się zmniejszyła.

W 1713 zostają wprowadzone cotygodniowe targi, które przyczyniają się znacząco do podniesienia dobrobytu. Ze wszystkich dopustów bożych minionych wieków miasto szybko się podnosi, w 1750 roku ma już 1653 mieszkańców, w 1800 jest ich już 1834 a w 1850 już 4322. W latach 1756 – 1763 wojna siedmioletnia przynosi miastu ponowie wiele cierpień. Umocnienia obronne z ich czterema bramami skłaniała do oporu i skazała ludność na cierpienia (czasowa okupacja rosyjska). W latach 1806 – 1808 i 1812 – 1813 po krótkich okresie pokoju przemarsz Francuzów a z nimi ponownie nędza i kłopoty. W okresie 1800 – 1850 mimo niepowodzeń i porażek z powodu Wojen Napoleońskich miasto i gospodarka niezwykle rozkwitają.

Miasto ma więcej fachowców niż potrzebowałoby do swego normalnego zaopatrzenia; na początku wieku ok. 1800 roku oprócz 58 rolników było 41 sukienników – kapeluszników z ponad 100 osobami, 22 piwowarów, 72 gorzelników, 46 szewców, 39 sukienników, 14 krawców i 7 bednarzy. W 1859 roku odebrano obywatelom prawo pozysku drewna. Do tej pory każdy miał prawo do dostarczanego rocznie darmowego drewna budowlanego. Od roku 1860 obok dotychczas głównie używanej drogi pocztowej przez Lipiany do Szczecina poprawiona zostaje łączność ze światem poprzez rozbudowę drogi do Gorzowa.

W 1893 roku otwarto odcinek kolejowy z Berlinchen do Głazowa a w 1899 roku w kierunku Choszczna. Od roku 1900 istnieją wodociąg i kanalizacja, zaopatrzenie w gaz i od 1920 także prąd i połączenie samochodowe z Gorzowem. 1914 – 1918 w I wojnie światowej zginęło 229 obywateli miasta. 1920 – 1930 ze starego miasta rolników, nie muśniętego wichrami historii powstało nowoczesne małe miasteczko w którym rzemiosło i handel oraz silnie rozwijający się przemysł zatrudniają sporą cześć ludności. W 1921 roku jest już 5896 mieszkańców, a w roku 1939 odnotowano ich 7603.

Herb Berlinchen to czerwony orzeł brandenburski na srebrnym tle. Nie znaleziono jednak dawnej pieczęci, która by ten fakt potwierdzała. Na pieczęci sekretnej z 1349 roku widać trójkołową bramę. W środkowym polu widać wizerunek orła patrzącego w lewo, a w bocznym łuku hełm ze skrzydłem. Natomiast pieczęć z XV wielu ukazuje tylko orła patrzącego w lewo, którego późniejsze pieczęcie ukazują jak patrzy w prawo.

Opracowano na podstawie: Heimatkreis Soldin/Neumark
Die Gesichichte eines ostdeutschen Heimatkreises
1981 rok Eigenverlag Heimat Kreis Soldin
Muzeum Regionalne w Barlinku

Dodaj komentarz