Podróż w czasie

01. marca 2016 r. odbyła się uroczystość oddania do użytku nowej części barlineckiego szpitala. Z nowo wybudowanego budynku można przejść do jego dwóch starszych części. Starych, ale jak starych? Cofnijmy się więc w czasie. Mamy XIX wiek a w Barlinku działa szpital św. Jerzego.

Spełniał on przede wszystkim rolę opiekuńczą dla wdów i osób ubogich, jednak w drugiej połowie XIX wieku stał się placówką medyczną (nie rezygnując z poprzedniej funkcji). Na początku XX wieku szpital ten, mieszczący się przy ul. Chmielnej, dysponował 20 miejscami dla chorych a w ciągu roku udzielał pomocy 150 osobom. Jednak I wojna światowa obnażyła braki w podstawowej opiece medycznej. Nie spełniał on żadnych norm i warunków (nie można było przeprowadzać operacji chirurgicznych).

Wtedy też do głosu doszedł dr Isbary, radca sanitarny. Popierany przez miejscowych lekarzy i burmistrza Fritza Wunnicka, przedstawił projekt budowy nowego Szpitala Miejskiego. Po akceptacji Rady Miejskiej, w 1927 roku przystąpiono do budowy obiektu przy ul. Szpitalnej. Budynek z nowoczesnym zapleczem technicznym wybudowano z funduszy prowincjonalnej kasy chorych, która udzieliła pożyczki na ten cel w wysokości 120 tysięcy marek.

REKLAMA

Budowa Szpitala Miejskiego trwała 15 miesięcy a jego oficjalnego otwarcia dokonano 04 kwietnia 1929 roku. W tym dniu pracujący tam lekarze otrzymali również prezent, w postaci ambulansu do przewozu chorych. W 1928 roku z okazji 650-lecia miasta Berlinchen Rektor Resse z Berlina, przewodniczący Zjednoczenia Wiernych Ojczyźnie Mieszkańców Berlinchen, przekazał na wyposażenie szpitala cztery malowane okna do pomieszczenia rozrywkowego harmonium. Były to witraże, które do dziś mogą Państwo zobaczyć, wchodząc do barlineckiego szpitala. Pierwszym naczelnym lekarzem Szpitala Miejskiego w Barlinku został dr Franz Otto. Pracował tam jako ginekolog oraz chirurg a jego żona pełniła funkcję instrumentariuszki. Mieszkańcom Barlinka dał się poznać jako człowiek gotowy udzielić pomocy o każdej porze dnia i nocy, co zaowocowało zaufaniem nie tylko wśród pacjentów ale również kolegów po fachu.

Mówiono, że w ciągu 5 lat pracy, wykorzystał tylko 10 dni należnego mu urlopu. Kiedy otrzymał ofertę objęcia funkcji ordynatora szpitala w Berlinie zrezygnował z niej na rzecz Barlinka. Dobre wieści o barlineckim szpitalu roznosiły się błyskawicznie. Coraz więcej pacjentów chciało się tu leczyć, więc zaistniała potrzeba rozbudowy wschodniego skrzydła. W ten sposób z 66 łóżek stan ten powiększył się do 180 sztuk, a Szpital Miejski stał się tym samym Szpitalem Powiatowym.

Druga wojna światowa powołała dr Otto do służby, jednak szybko z niej powrócił. Był tu bardziej potrzebny. W ciągu tych 5 lat opiekował się blisko 2000 rannymi żołnierzami. Kiedy w styczniu 1945 r. otrzymał informację o zbliżającej się Armii Czerwonej, podjął decyzję o szybkiej ewakuacji wszystkich rannych znajdujących się w barlineckim szpitalu. Pomimo zakazu ewakuacji osób cywilnych, postanowił też odesłać swoich najbliższych. Niestety był to również koniec jego działalności w Szpitalu Powiatowym w Barlinku.

Po zakończeniu drugiej wojny światowej, 10 lipca 1947 roku ponownie uruchomiono część szpitala. Cały Szpital Powiatowy, z oddziałami chirurgicznym, dziecięcym oraz zapobiegawczym otwarto 5 czerwca 1948 roku. Do dnia dzisiejszego nie utracił on rangi Szpitala Powiatowego a teraz, jest on jednym z nowocześniejszych szpitali w okolicy z izbą przyjęć, oddziałem chorób wewnętrznych, oddziałem pediatryczno-neonatologicznym, oddziałem chirurgicznym z blokiem operacyjnym, oddziałem ginekologiczno-położniczym z odcinkiem intensywnej opieki medycznej, pracowniami diagnostycznymi, rehabilitacją i zakładem pielęgnacyjno – opiekuńczym. Otwarta w tym roku nowa część szpitala kosztowała blisko 12 mln złotych.
 
monikary

Źródło: Heimatkreis Soldin/Neumark Die Gesichichte eines ostdeutschen Heimatkreises 1981 rok Eigenverlag Heimat Kreis Soldin 3040 Soltau; Nadwarciański Rocznik Historyczno – Archiwalny nr 17/2010 (Paweł Gut, „Z dziejów społeczno – gospodarczych Barlinka w XIX i pierwszej połowie XX wielu”. Część 1. Życie społeczne. Opieka medyczna i społeczna w Barlinku”).

Dodaj komentarz